Tussen thuis en thuis
Het is al meer als een week geleden dat ik klaar was met vrijwilligerswerk en ik geloof niet dat ik het gehad heb over de plaatsen die ik regelmatig bezocht. Ook toen ik daar was had ik een soort van dagelijkse routine en ik dacht dat het misschien leuk was om daar wat meer over uit te wijden dit keer. Vandaar dat ik het dit keer wat minder over mijn belevenissen heb en wat meer over de decors van die belevingen. Het regenwoud, het eco camp en de dorpjes. Homestays heb ik het eerder over gehad dus dat zal ik niet herhalen. Ik beloof echter niet dat er geen herhaling in dit stuk zit. Ik hoop dat jullie daar mee kunnen leven.Het leven bij het water
Het dorp waar we de meeste tijd door brachten heet Mengaris en ligt aan de Kinabatangan rivier. Naast het dorp loopt een brug die over de rivier gaat. We waren dus vlakbij de snelweg en hoorden vaak het vekeer oversteken als we in het center zijn. Het center zelf ligt letterlijk naast de rivier. Hier werden we elke ochtend verwacht, als onze homestay in een ander dorp was werden we gehaald en anders liepen we. Dit is ook waar de toeristen ontvangen worden. De laatste weken hadden een paar locals blijkbaar besloten dat ik aan de vrouw moest, iedere keer als er een meid van mijn leeftijd spoorde ze me aan om met haar te praten.
"Go court her" Zeiden ze dan. Mijn reactie was dan steevast nee. In het center worden ook de cultuur avonden voor de toeristen gehouden. Dan zijn er voorstellingen met traditionele muziek en dans. De toeristen krijgen van hun homestay dan traditionele kledij in bruikleen. Ook ik en de andere vrijwilligers zijn enkele keren gekleed geweest hier in. Er zijn twee soorten, de eerste lijkt wat op een pyjama en de tweede heeft een soort van rok in plaats van een broek. Laatst genoemde heb ik pas een enkele keer aan gehad, maar ik prefereer hem boven de eerste. Rokken bevallen mij blijkbaar erg goed, ja daar gaat mijn mannelijkheid dan. Ook de lokale vechtsport wordt uitgebeeld door iemand, meestal een leerling en een keer heb ik de echte meester gezien. Een man met wie we wel eens samen hebben gewerkt in de nursery, wat dat is volgt later. Hij is zowel doof als stom, maar dat maakt met hem werken en praten niet minder leuk. Hij heeft een eigen gebaren taal ontwikkeld en heeft me zelfs een geheim verteld. Die ik niet met jullie delen ga! Sorry. Er was eerst sprake van dat ook een paar lessen zou krijgen, maar dat ging helaas niet door. Al heeft hij me tijdens het werk wel een paar kleine dingen laten zien. Van wat ik gezien heb zijn er een paar kleine overeenkomsten met mijn eigen vecht sport. Over sporten gesproken, voor het center is een pakeerplaats die ook gebruikt word als, tegelijk, een volleybal en voetbal veld. Inclusief net en kleine houten doelen. Een paar keer heb ik volleybal gedaan en dat ging zo ongeveer als je zou verwachten, ik ben verscrhikkelijk slecht!
Als je wegloopt bij het center richting de rivier loopt er een simpele houte trap naar beneden naar een groot drijfend aanmeer punt. Daar zijn de boten van Mescot aangemeerd en die brachten ons, en de lokale bevolking en toeristen, van het center naar de plaatsen waar we planten en het eco camp. Over die houten trap hebben we vaak bakken met 35 jonge boompjes getilt. Geen gemakkelijk werkje. Ik ben zelfs een keer onderuit gegaan.
In het dorpje is ook de winkel van Jacobli en zijn vrouw. Hele aardige mensen en de man doet veel werk, hij is ook chauffeur en heeft een homestay. Van hem heb ik dus veel gezien. Elke dag kocht ik wel drinken of een ijsje bij hem, regelmatig bracht en haalde hij ons en ik heb ook vier leuke dagen in zijn huis gewoond. Zijn kleinzoon rende, als ik zijn grootvaders winkel bezocht, met gespreide armen op me af en noemde me orang puteh, Maleis voor wit persoon.
Aan de andere kant van de brug is een restaurant genaamd Meengar. Dit is een plaats waar ik regelmatig kwam. Meestal om een slushie te drinken of om het gratis internet te gebruiken als het centrum zonder zat. Soms nam ik er een broodje als variatie op de, heerlijke maar ongevarieerde, rijst en noodels. Ook ontdekte ik hier dat ijs koffie heerlijk is, zeker de mocca variant.
Het kamp in het regenwoud
Een paar keer heb ik het eco-kamp genoemd, maar veel heb ik er geloof ik niet over gezegd. Om bij het kamp te komen. Moet je per boot naar een aanmeer punt dat stroomopwaarts ligt. Bij het aanmeer punt is een brugachtige constructie, maar die word niet gebruikt. In plaats daarvan drijft er een zelfde soort vlot als bij het center. De enige keer dat we de brug gebruikten was om takken op te ruimen. Maar dat verhaal heb ik geloof ik nooit verteld, best raar eigenlijk. Van alles wat ik hier heb gedaan ben ik tijdens dat klusje het dichstbij een lelijk ongeluk geweest. Nu wil ik het vertellen ook.
De natuur valt aan
Tijdens sommige werkzaamheden was er een klein gevaar. In de meeste gevallen niet heel gevaarlijk, maar soms kon dom gedrag ons de kop kosten. Zo moesten we stapels hout verplaatsen van één kant van het meer naar de ander. De stapels moesten dus ontmanteld worden. Nou snapt iedereen dat een stapel hout een veelvoud aan vochtige en donkere plekjes heeft. Op die plaatsen kun je veel dieren vinden. Zo kwamen we twee schorpioenen tegen, één besprong me, maar viel niet aan en de ander staat op de foto. Ook vonden we een tarantula web tegen en later ook de grote, enge, prachtige spin. Het vaakst kwamen we duizendpoten tegen met lange benen en felle kleuren. Waar de tarantula pijn zou doen en beide schorpioenen je ziek zouden maken, daar betekende een duizendpootbeet een race naar het ziekenhuis met je leven als inzet.
Een ander moment van gevaar hangt samen met iets waar ik persoonlijk gek op ben, olifanten. Een tweede keer heb ik ze helaas niet gezien, maar ze waren bij het eco-kamp gezien. We deden de dag erna wandelpad onderhoud en onze gids was niet op zijn gemak. Hij vertelde ons dat, als ze echt nog in de buurt waren en ons als gevaar zagen, de olifanten ons konden aanvallen. Als we er één zagen, dan waren we waarschijnlijk omsingeld. Een andere vrijwilliger geloofde niet dat de dieren slim genoeg noch stil genoeg waren om een valstrik te leggen. Geïrriteerd viel ik de gids bij en vertelde over de zachte kussentjes onder hun voeten en dat ze in de top vijf van intelligenste dieren stonden. Hier lachte hij om en gefrustreerd probeerde ik en de gids hem te vertellen dat hij beter kon luisteren wat de gidsen hem vertelden. Nou heb ik geprobeerd om de andere vrijwilligers uit mijn verhalen te houden, nu wil ik toch wel graag bekennen dat deze jongen van alle vrijwilligers die ik heb gehad de ergste was. Vrijwilligerswerk is vrijwillige dus als hij niet wou werken dan hoefde hij dat niet, iedereen met een laptop kreeg te horen dat de zijne duurder was, als je een mobiel in handen had vertelde hij je dat je verslaafd was en als Europeaan kon je geen goed mens zijn, want kinderen maakten je producten. Ik ben slechts elf maanden ouder dan hij is, maar hij is tien jaar jonger dan hij is. Ik dwaal af, maar hij haalt het bloed onder mijn nagels vandaan, hij gelooft oprecht dat hij de wijsheid in pacht heeft, maar ziet geen verschil tussen kinderarbeid en slavernij, geen verschil tussen racisme en de daden van het nazisme en zo kan ik door gaan. Maar nu terug naar mijn verhaal. Op een dag was er een flinke wind geweest en bij het eco-kamp waren grote takken en enkele bomen omgevallen. We hielpen om het op te ruimen. Met een kettingzaag werden grote takken kleine takken en die droegen wij over brug en gooiden we in de rivier. Soms sneden, of beter gezegd hakten, we zelf wat takken in stukken. Het werk ging snel en al snel waren er alleen grote stukken over. Terwijl een local met de kettingzaag aan de gang was, kletsten ik, de gids en de andere vrijwilligers wat. Ik hoorde wat achter me waar de man met de zaag aan het werk was. Toen ik in de richting van de man keek zag ik iets vanuit mijn ooghoek. Zonder na te denken of te weten wat het was deed ik een stap naar achter. Maar goed ook, waar ik nog geen seconde geleden had gestaan vloog een liliaan dikker dan mijn nek met een enorme vaart. Dat had zeker wat schade gedaan. Iedereen was geschrokken, maar al gauw lachten we. Blijkbaar zag het er heel gaaf uit hoe ik rustig naar achter stapte vlak voor ik geraakt was. Niet gek dat ik rustig was, het was mij pas duidelijk dat ik in gevaar was geweest toen ik naar achter was gestapt.
Op de olifanten kude na was dit het spectaculairste wat er gebeurde tijdens mijn reis. Nu terug naar het vertellen over het eco-kamp.
Eco-kamp part deux
Als je bij het aanmeer punt naar boven loopt kom je aan bij een houten platform met enkele banken. Hier kunnen mensen wachten op een boot voor de terugreis. Ook begint het houtenpad richting het kamp daar. Met dit pad was ik erg blij, zoals je logischerwijs kan verwachten is de vloer van het regenwoud regelmatig blubber waar je in weg zakt. Door de houtenplanken heb je daar geen last van. Planken, een generator, zakken vol afval en kastjes zijn enkele dingen die ik verplaatst heb van de kade naar het kamp en dat maakten die planken veel makkelijker. Aan het einde van dit pad ligt het kamp zelf. Het eerste wat je ziet is de eethal dat voor je opdoemt, daarna zie je het personeels gebouw aan je rechterhand. Links zie je het meer dat twee trapjes lager ligt. Als je langs de receptie en de eethal loopt kom je bij de toiletten aan. Hier zijn ook de tonnen water met een emmer die als douche dienen. Er zijn zowel hurk toiletten als de vertrouwde westerse potten van porselein. Wie verder loopt dan het toiletgebouw komt de hutten waar de gasten in slapen tegen. Kleine hutjes op palen, waar in twee matrassen liggen met een klamboe. Later hebben we hier kistjes in geplaatst om spullen tegen ratten en apen te beschermen. Mocht je langs alle hutjes lopen dan beginnen de wandelroutes. Hiermee heb ik het meeste wel verteld.
Een schokkende onthulling
Op het moment dat ik dit schrijf lig ik op een comfortabel bed in een hotel in Kuala Lumpur en daarvoor was ik in Kota Kinabalu en daar weer voor was ik met de andere vrijwilligers in Sandakan. Deze belevenissen vind ik zelf niet heel bijzonder om over te schrijven, maar mijn volgende update gaat over deze steden. Mijn afscheidsfeest valt niet veel over te vertellen. Niet veel mensen waren aanwezig omdat er dezelfde dag een groot evenement in het dorp was. De meeste waren moe, maar zij die waren gekomen kwamen omdat ze me echt mochten. Bovendien bracht het evenement enkele mensen uit homestays naar het center en wat die zeiden toen ik vertelde dat ik weg ging maakt een mens echt gelukkig. Het was niet het bedanken voor het werk dat ik had gedaan wat me raakte, de persoonlijke dingen die ze zeiden die laten zien dat ze me echt een beetje hadden leren kennen, dat was het mooiste. Ik werd geprezen om kleine dingen waar van ik had verwacht dat ze zouden worden vergeten. Het uitleggen van onbekende Engelse woorden, het opofferen van vrije tijd om te helpen, het meedenken tijdens het werk zonder te klagen als ze mijn suggesties niet over namen en bovenal dat ik vrolijk bleef en mensen liet lachen. Mijn ego werd zelden zo gestrookt, maar het was duidelijk dat ze me mochten en ik hoop ooit terug te keren naar Mescot.
Zoals ik al zei voelde ik me enorm thuis de tien weken daar. Nadeel is dat ik nu op mijn soloreis het gevoel heb tussen twee thuissen te zitten. Vandaar deze schokkende onthulling:
Tot zondag
Ik ben nu bijna thuis. Stuur me gerust een mail als je me weer eens wil zien. Ik heb jullie gemist en zie jullie graag snel weer!
Geplaatst door Wouter Anco Slofstra op 25-11-2011
Reacties:
jaap op 28-11-2011:
Hey wouter, je bent nu dus waarschijnlijk alweer in nederland maar alsnog was het vet om te lezen. Ik heb het zondag erg druk gehad dus kom ik er om 1 uur s'nachts achter dat je aangekomen en is langskomen niet echt een optie meer, maar dat moet zeker snel gebeuren.
Tot dan,
Jaap
Henk en Gea op 26-11-2011:
Hoi Wouter,
We hebben genoten van al je verhalen en wensen je een goede terugreis.
Welkom home!!!!!!
groet, Henk en Gea en we zien je hopenlijk snel.
opa en oma op 25-11-2011:
hoi Wouter wat weer een mooi verhaal wij zijn heel blij dat je zondag weer thuis komt maar ook heel trots wat je hebt gedaan liefs van opa en oma
Nienke op 25-11-2011:
Nou wouter,
Dat was me wel een reis :) ik denk dat we allemaal nieuwsgierig zijn naar je avontuur enne... Tot ziens (ziens is in dit geval binnekort :P)
bianca op 25-11-2011:
mooi verhaal weer. we zien je snel lees ik, goede terugreis en tot komende week.
Nienke op 25-11-2011:
Nou wouter,
Dat was me wel een reis :) ik denk dat we allemaal nieuwsgierig zijn naar je avontuur enne... Tot ziens (ziens is in dit geval binnekort :P)
Trijneke op 25-11-2011:
Wauw wat weer een verhaal .
Zondag krijg je een dikke knuffel.
Alex op 25-11-2011:
Nu mis ik je nog of dat woensdag nog zo is???
Tot zondag lieve jongen